Facebook, ooit begonnen als een eenvoudig platform om met vrienden en familie in contact te blijven, is uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen. Met miljarden maandelijkse actieve gebruikers heeft het sociale mediaplatform onze manier van communiceren, informatie delen en zelfs zakendoen ingrijpend veranderd. Toch heeft Facebook niet alleen lof geoogst, maar ook kritiek.
Werelddierendag
Maar daar gaat het nu niet om. Onlangs kwamen we op datzelfde Facebook een brief tegen. Een brief van een hond. En natuurlijk weten we wel dat honden geen brieven kunnen schrijven. Onze Babs in ieder geval niet. We werden echter wél geraakt door de tekst. Welke hond ‘m heeft geschreven, laten we buiten beschouwing. Dat waardeert de Autoriteit Persoonsgegevens vast ook. In ons vakantiehuis hebben al veel lieve ‘bazen en bazinnen’ met prachtige viervoeters gelogeerd. Zij zijn vast ook onder de indruk van deze brief. En… het is vandaag Werelddierendag! Dus.
“Ik ben een hond en ik wil dit aan je kwijt: ik weet dat mensen een stressvol leven hebben. Je hebt een drukke baan en misschien heb je kinderen die je moet opvoeden. Je lijkt altijd haast te hebben en je vergeet vaak om de tijd te nemen om echt te genieten van het leven.
Kijk eens goed naar mij. Zie je hoe mijn grote bruine ogen naar je terugkijken? Mijn blik wordt wat minder helder omdat ik wat ouder word. Ik begin grijze haren rond mijn zachte snuit te krijgen. Was je dat al opgevallen? Ik zie liefde in jouw ogen. Maar wat zie je in de mijne? Kun je mijn ziel zien? Iemand die onvoorwaardelijk van jou houdt? Iemand die je alles vergeeft, niets doorverteld en alleen maar bij je wil zijn?
En dit is alles wat ik vraag: dat je af en toe wat tijd met me doorbrengt, al is het maar een paar minuten. Vaak lijkt het erop dat je alleen maar op je scherm kijkt. Alleen maar aan het werk bent. Ik kan er morgen of volgende week niet meer zijn. Op een dag heb je meer verdriet om mij dan dat je voor mogelijk had gehouden en zul je wensen dat je nog één dag met mij kon doorbrengen.
Maar vandaag ben ik hier. Kom dus bij me zitten en laten we van elkaar genieten. Praat niet tegen me alsof je mijn leraar bent, maar zoals ik ben, een levende ziel. Aai mijn vacht, kijk me in de ogen. Praat echt tegen me.
Want hier ben ik! Ik ben een hond, een levend wezen. Ik voel en zie het verschil tussen mensen. Ik zie jou niet alleen als een ‘hond op twee poten’ – ík weet wie jij bent. Je bent een mens en ondanks je eigenaardigheden hou ik van je.
Kom dus gewoon even bij mij op de grond zitten. Stap in mijn wereld. Kijk me in de ogen en fluister in mijn oren. Spreek vanuit je hart. Het leven is kort. Dus alsjeblieft… Kom bij me zitten. Ik hou van je.”
Donkere kijkers
Na het lezen van deze ‘brief’ hebben we onze Babs diep in haar mooie donkere kijkers gekeken. En haar geknuffeld. Maar dat doen we toch al elke dag. Net als met onze bullen Kees en Boudewijn, die op de foto staat. Onze trouwe viervoeters (nee, alle dieren) verdienen liefde, zorg en respect. We vinden het vreselijk te zien dat in Nederland nog steeds dieren worden verwaarloosd. In 2021 waren er meer dan 18.000 meldingen van dierenmishandeling en verwaarlozing. Een groot deel had betrekking op honden. Maar dit zijn geen cijfers. Dit zijn levende wezens die lijden. Omdat ze zorg en liefde missen…
